Alle digitale creaties zijn NFT's. Wij weten het gewoon nog niet.

Als je het non-fungible token (NFT) nieuws volgt, is het je misschien opgevallen dat de markt onlangs in het reine is gekomen met de harde realiteit dat NFT’s misschien niet zo goed zijn voor artiesten als de creatieve gemeenschap eerst dacht.

Zoals Kevin Collier van NBC News een paar weken geleden opmerkte, ontdekken makers dat de snelle groei in de NFT-ruimte de deur heeft geopend voor ongebreidelde piraterij en fraude in de creatieve sector.

Bij de meeste NFT-platforms, waaronder OpenSea, veruit de grootste NFT-marktplaats, kunnen gebruikers een account aanmaken en beginnen met het verkopen van digitale afbeeldingen die ze willen uploaden.

Dit betekent niet alleen dat er geen garantie is dat u het auteursrecht verkrijgt met een NFT-aankoop, maar hieruit volgt ook dat er helemaal geen garantie is dat u een authentieke, door de maker goedgekeurde NFT koopt.

Een goed voorbeeld hiervan is dat zelfs de collectie van Melania Trump, de crème de la crème van NFT-releases, die eind december op het Solana-platform werd gelanceerd, al onofficieel wordt gedupliceerd op OpenSea, een concurrerend platform.

Tenzij u een veeleisende digitale verzamelaar bent die bekend is met digitale handtekeningen, zult u waarschijnlijk het verschil niet kunnen zien tussen een echte Melania en een neppe. Dit geldt des te meer als Solana, het favoriete NFT-blockchainplatform van de Trumps, uitvalt, zoals dit weekend het geval was toen het een tegenslag van instabiliteit ondervond en gedurende langere perioden ontoegankelijk werd vanwege transactiecongestie.

Vuilnis erin, afval eruit

De relatie tussen NFT's en auteursrecht is altijd duister en onduidelijk geweest. Niettemin bestond er op het hoogtepunt van de manie de veronderstelling dat er een bepaalde waarde werd toegekend aan iemand tijdens het proces van een NFT-transactie. Dit begint echter te ontrafelen nu het steeds duidelijker wordt dat blockchains het Garbage In Garbage Out (GIGO)-probleem niet oplossen.

De GIGO-kwetsbaarheid betekent dat, hoewel het nog steeds ongelooflijk moeilijk is om een ​​token te vervalsen of te hacken nadat het is gemaakt, er geen garantie is dat het token zelf op legitieme wijze is gemaakt. (Een beetje zoals het zelf rapporteren van een QR-code die is gekoppeld aan een zelf uitgevoerde laterale flowtest. Je moet er nog steeds op vertrouwen dat de initiatiefnemer of testpersoon daadwerkelijk het juiste resultaat rapporteert.)

De ironie van een zogenaamd zeer innovatieve markt als NFT is dat gecentraliseerde platforms zoals YouTube dit GIGO-probleem al lang geleden hebben opgelost door inhoud actief te controleren op misbruik van auteursrechten op de plaats van herkomst.

Hoewel NFT-platforms (vooral die met herkenbare bestuursstructuren) steeds beter reageren op verwijderingsverzoeken van artiesten die inbreuk op het auteursrecht melden, ligt volgens Collier de last van het toezicht op namaak nog steeds op de schouders van de makers en niet van de platforms.

Dit laat twee belangrijke aspecten van de markt zien. Ten eerste dat het ongelooflijk gevoelig is om verwikkeld te raken in een spraakmakend geschil over auteursrechten, en ten tweede dat de voordelen van de gedecentraliseerde staat bij het geven van meer macht aan makers enorm overdreven zijn.

Het centralisatieprobleem

Het bewustzijn van deze twee punten maakt plaats voor een ander belangrijk inzicht: dat de aanwezigheid van een blockchain weinig materieel verschil maakt.

Toen het Solana blockchain-netwerk ontoegankelijk werd tijdens de piek van crypto-activiteit afgelopen weekend, vroegen we ons hardop af wat zou er met NFT’s kunnen gebeuren als de waarde van de blockchain waarop ze zich bevinden naar nul gaat? Of wanneer de miners die normaal gesproken het netwerk ondersteunen naar de uitgang gaan?

Zullen dergelijke NFT's internetgeesten worden? Hebben ze zich voor eeuwig neergelegd bij de Wayback Machine? Wie blijft hun recensie en hosting financieren?

Volgens Twitter-feedback (enigszins neigend naar crypto-interesses) is het antwoord nee, dit alles zou niet noodzakelijkerwijs problematisch zijn. De keten zou waarschijnlijk gevalideerd blijven door de oorspronkelijke entiteit, wat betekent dat het enige negatieve gevolg een meer gecentraliseerde controle over het systeem zou zijn. In het ergste geval zouden NFT’s kunnen worden overgedragen naar meer functionele blockchains.

Het betekent echter ook dat NFT-platforms, net als banken, zeer kwetsbaar zijn voor runs.

Om het bankjargon te gebruiken (JARGON ALERT): NFT-platforms zijn meestal kapitaalarme facilitators van open-source zero-coupon eeuwigdurende activaproductie, uitsluitend gefinancierd door kapitaalmarkten, waarvan de prestaties afhangen van aanhoudende positieve mark-to-market-waarderingen in zeer illiquide markten.

Als hun mark-to-market-waardering tot nul daalt en de markt sluit voor nieuwe emissies, hebben ze ook geen prikkel om de activa op eigen kosten geverifieerd te houden.

Een intrekking van marktfinanciering in combinatie met een kopersstaking, waarbij klanten sites boycotten om op de lange termijn lagere prijzen veilig te stellen, zou ervoor zorgen dat een platform moeite heeft om te overleven. In feite is de enige manier waarop een platform risico's kan weerstaan, door te beloven zijn eigen kapitaal te zullen inzetten voor het ondersteunen van de blockchain en activa als al het andere faalt.

Maar dat roept een andere vraag op. Waarom zouden investeerders in een NFT-platform op een stervende blockchain eerder geneigd zijn om kapitaal te verbranden ter ondersteuning van ondermaats presterende niet-cash-genererende activa dan bij een noodlijdende bank?

Kasstromen zijn belangrijk

Dus waar laat dit ons het potentieel en de waarde van NFT's op de langere termijn begrijpen?

Wij zijn van mening dat dit aansluit bij onze bredere stelling dat NFT's beter kunnen worden gezien als een soort advertentiemarkt, waar waarderingen de verzonken kosten weerspiegelen in plaats van duurzame langetermijnwaarde.

Dus terwijl een traditionele advertentiemarkt creatieve inhoud omzet in een cashflow-positieve troef, gebruiken NFT's schandalige cashflows vooraf om de aandacht te vestigen op afbeeldingen of berichten die donoren willen promoten. Kunstisde reclame. En in de loop van de tijd zullen, net als bij kunstfilantropie in het algemeen, alleen de beelden of middelen die de culturele agenda’s van de hypergefinancierde klassen vervullen het goed blijven doen.

Maar dit is verre van een culturele revolutie in wording. Het dwingt kunstenaars in ieder geval om inhoud te creëren die een beroep doet op de bestaande smaak en agenda's van multimiljardairs als Elon Musk of Jeff Bezos.

In tijden als deze heeft een echt gedistribueerde en diverse markt voor videomakers – en die platforms als YouTube en NFT-platforms niet hebben – cashflows nodig. Kasstromen kunnen worden gebruikt om goed belegbare activa en bijbehorende markten voor dergelijke activa te creëren, en er kan een veel bredere pool van innovatieve kunst op tafel worden gebracht.

Gegeven het feit dat beide systemen waarschijnlijk net zo gecentraliseerd zullen worden als de andere, rijst de vraag: waarom zou YouTube de NFT-rage niet omarmen om een ​​secundaire marktplaats te creëren voor de cashflow-genererende inhoud die al op zijn systeem staat? Het heeft waarschijnlijk iets te maken met schaalvergroting en liquiditeit.

Desalniettemin hebben platforms waarvan de reputatie al is opgebouwd rond het niet alleen hosten van inhoud, maar ook het genereren van inkomsten door het verifiëren van de authenticiteit en naleving van het auteursrecht, veel meer kans om succesvol te zijn in het omzetten van de niet-fungibele tokens die zij uitgeven in activa dan platforms die dat niet doen.

Tenzij het echte doel van NFT’s natuurlijk nooit het creëren van een markt voor legitieme artistieke inhoud was, maar eerder het distribueren of verspreiden van afbeeldingen en berichten die nooit zouden worden opgemerkt (of zelfs maar als reclame zouden worden geaccepteerd) op meer conventionele inhoudsplatforms. .